15 april 1994

Weer in onze favoriete tent ontbeten (Jelle soep, ik yoghurt) voor we naar de otogar gaan. We moeten nog een uur wachten tot om half 10 de bus naar Kars gaat, dit wordt uiteindelijk kwart over 10. De bus is bijna leeg. De omgeving is eerst wel heel kaal, wel rijden we langs sneeuw zo nu en dan. Later wordt het mooier met een riviertje en de bergen aan weerszijden. Toch uniek hier, zo winters nog, wel zonnig. Lange rit, maar om half 2 zijn we in Kars. De otogar is nieuw, veel te groot en ligt een belachelijk eind buiten de stad. We gaan eerst naar de tourist office om te informeren naar Ani, de enige reden om naar deze uithoek te komen. Eerst willen ze ons alleen maar een taxi aansmeren, dan kunnen we opeens (morgen) mee met een gratis bus t.b.v. het tourist-festival (?). We vertrouwen het niet helemaal maar beloven morgen om 8 uur aanwezig te zijn. Permit gehaald bij de politie, omdat Ani zo dicht bij de Armeense grens ligt. Een hotelkamer is vervolgens snel en goedkoop gevonden. Bij het museum van Kars bevestigt men dat er morgen (nationaal) een toerismedag is èn dat er een speciale bus naar Ani gaat. Hier kopen we alvast een kaartje, verder leuk museumpje. Kars is echt een oord, veel paardenkarren (ik vind een hoefijzer, dat brengt geluk) vol kolen en toch een beetje depressieve sfeer. We eten Turkse pizza, bij een heel aardige man die ons toch probeert af te zetten (!). In ons hotel zit nog een toerist, uit Nieuw Zeeland. Wij zullen nrs. 2 en 3 zijn in Ani want hij was de eerste toerist van dit jaar. Met hem gepraat in de tv-kamer van het hotel en uit eten (soep) geweest. Om half 9 terug op de kamer waar we de wereldomroep horen.