8 april 1994

Willem is jarig. Zou onze kaart op tijd zijn? Doet er eigenlijk niet zoveel toe want hij zit al weer op zee. Voor ons ook een belangrijke dag want we gaan naar Turkije ons waarschijnlijk laatste land van de reis. Zou het mooi zijn, leuk, duur, toeristisch? Van Syrië hebben we in ieder geval genoeg vooral nu op deze ochtend het vinden van een busje naar de grens niet echt lukt. Ze vragen ons weer belachelijke bedragen. Eikels. Nou ja uiteindelijk toch maar meegegaan met het microbusje naar Bab-el-Hava. Uurtje rijden. Bij de grens is het rustig. De douaniers zijn heel aardig. Het geheel is weer heel ruim opgezet, met kilometers ‘niemandsland’ tussen beide landen. Daar liften we een stukje met een Turkse vrachtauto. Aan Turkse kant stempel van de ‘polis’. Geld gewisseld. We zijn miljonair! Ze zijn hier geloof ik niet zo gewend aan lopende grensovergangers, we moeten weer terug voor nog een stempel. Nu van de douane. Aardige Turkse ambtenaren. Dan zijn we echt in Turkije en krijgen van de vierde auto een lift naar Antakya. We drinken daar ook nog thee in de kledingzaak van onze liftgevers, aardig, aardig. Hotel Istanboel is basic maar ook niet duur, 7 gulden. Vlakbij is een hamburgertentje en een heerlijke burger met cola kosten 1,20 gulden. Antakya is wel een leuk stadje aan de rivier. In het centrum is het grote PTT-kantoor waar we niet collect kunnen bellen. Gek! We proberen van alles geholpen door diverse Turken. Duits lijkt hier de eerste vreemde taal, iedereen heeft daar gewerkt, lijkt het wel. Het bellen lukt echt niet. Ook bij de toeristeninfo hebben we weinig succes; men spreekt geen Engels en kan ons niets over een FIYTO-kaart vertellen. Wel hebben ze een mooie kaart van Turkije voor ons en zeer ‘glossy’ folders. We bekijken dan nog de st.Peters-kerk, even buiten de stad mooi tegen de rotsen gebouwd. Antakya is sowieso heel mooi gelegen, het weer is ook goed, mooie wolkenpartijen. Veel paard en wagens in de stad, kleine winkeltjes, maar soms ook hele moderne. Om 6 uur ga ik nog 1 keer naar de PTT en laat mama mij dan terugbellen. Wat zijn ze blij en wat waren ze ongerust! Er is veel post verstuurd naar Damascus en dus veel niet aangekomen of teruggestuurd! P&M gaan morgen naar Malta. Vlakbij dus. Leuk ze gesproken te hebben. We eten ’s avonds pizza in een gezellig zaakje. Na onze eerste dag lijken de Turken aardig, het eten goed en Turkije niet duur. We zijn, vooralsnog, dus tevreden. Vooral nadat we ‘s avonds ook nog gratis Baklava krijgen van de winkelier.