4 april 1994

Om een uur of negen vertrokken, richting Hama. Er gaat een directe bus heen die om half 1 in Hama aankomt. Als we uitstappen komt er een bemoeial naar ons toe en zegt: dit is Hama. O, ja??? Toen hadden we al kunnen weten wat voor mensen er wonen, later werd het nog veel erger. De 2 in het boek aangeraden hotels hebben hun prijzen vertwee- of verdrievoudigd, de vervelende personeelsleden vragen nu 25 gulden voor een kamer. Wij gaan dan wel naar een heel gewoon hotelletje, zonder uithangbord in Engels, voor 8 piek. Op de hoek is verse orange juice te koop en daar weer naast heerlijke felafels bij een aardige man. We zitten even in het park aan de rivier. Dit is een zeer stinkend stroompje met nauwelijks water.

Hama is beroemd om z´n grote houten waterraden uit de middeleeuwen en daar gaan we naar op zoek. Tijdens deze zoektocht komen we extreem vervelende lui tegen, iedereen bemoeit zich met ons, wijst ons de (verkeerde) weg en achtervolgt ons. Als gewoonlijk in Syrië zijn de kinderen het ergst, totaal onopgevoed. De 8 `noria´s` zijn slecht te zien (alleen vanuit dure restaurants) en de rivier stinkt extreem. Terug in het centrum  eten we de lokale sweet, een soort deegrol met kaasvulling, gedrenkt in honing. Mmm. We beklimmen verder de heuvel die eens citadel was, weinig van over, nu een picknickgebied en druk (overal weer die klotekids). Beneden liggen nog 2 grote waterraden maar als we die bekijken gooit een jochie een steen tegen mijn voet. Jelle gaat hem achterna maar dan beginnen zijn grote ´broers´ met katapulten te schieten. En wij deden helemaal niets. Dat zijn geen mensen meer hier. Door dit soort incidenten wordt onze houding t.o.v. de Syriërs niet positiever. We vinden de mensen hier vooral agressief. Altijd schreeuwen om aandacht, kwaad worden als wij die niet geven en stenengooien lijkt de normaalste zaak van de wereld. ´s Avonds gaan we uit eten in het felafelzaakje. De aardige man blijkt een Palestijn te zijn en de hele zaak is vol Palestijnen. Aardige lui die goed Engels spreken, vooral één man, een leraar die bij ons zit. We eten felafel (echt de lekkerste van Syrië) en hummus met gratis onbeperkt thee. Echt goed eten; bij de hummus een schaaltje vol tomaat en ´zuur´. De prijs: alles samen 80 cent. De leraar kalligrafeert onze namen op 8 manieren in het Arabisch. Leuke avond na vervelende dag.