Zugspitze juli 2023

De weersvoorspellingen met zeer veel regen en onweer zijn zeer matig voor de vader-dochter loop naar de Zugspitze. Maar er is maanden geleden al geboekt dus we kunnen niet meer terug. Zondag om 12 uur vertrokken naar Durlacher een voorstadje van Karlsruhe (27 graden), eten daar schnitzel en matjesfilet mit hausfrauensauce und salzkartoffeln. De volgende ochtend naar Garmisch-Partenkirchen (Greinau), onderweg schiet het niet op door regen en wegwerkzaamheden maar we komen om 4 uur aan op een prachtig plekje op de camping aan de Loisach. Het weer is daar net opgeknapt en Rixt trekt gelijk haar badpak aan om te zwemmen maar door het koude water blijft het bij badderen. 

Klimmen
De volgende ochtend gaat de wekker om 6:15, het regent en ik hoor flinke donderslagen. Toch maar doorzetten. We toiletteren, pakken de spullen en lopen naar de bushalte. De bus zit vol met schoolkinderen en we komen om 7:10 in het centrum van Garmisch-Partenkirchen aan. We moeten een stuk door het stadje om bij het beginpunt van de Reintalroute te komen. Bij dat punt is de beroemde Olympiaschans. De schans maakt deel uit van het Olympiastadion waar in 1936 de Olympische winterspelen werden gehouden. En op nieuwjaarsdag is hier altijd de eerste wedstrijd van het Vierschansentoernooi. We kijken nog even in het stadion. De skischans lijkt kleiner dan gedacht van tv, maar wel imponerend om hier te zijn.

We lopen eerst over een licht stijgende weg met dichte restaurantjes en komen dan aan bij een hek waar je moet pinnen om er door te kunnen. Het is de Partnachklamm, een smalle, schilderachtige kloof met watervallen en een wandelpad deels  door tunnels langs de kloof.

De kloof is ruim 700 meter lang en heeft rotswanden van 80 meter hoog. De Partnach rivier voert smeltwater van gletsjers op de Zugspitze en van de vele regenbuien aan wat zorgt voor een kolkende watermassa in de smalle doorgang. We lopen daarna over een groot pad met veel groen, we zien enorm grote heermoes (mijn ergste nachtmerrie), grote slakken en zwarte salamandertjes. Om 10 uur onverwacht een hutte, dat komt goed uit want het  begint erg te regenen. Het is de Bockhütte en aan tafel zit een gezin en opa en oma aan het ontbijt. We krijgen een große koffie die ons weer oplaadt. De vader zet een biertje op tafel en zegt: “ein Bier zum Frühstück !” Baby Maxie speelt met enorme houtblokken en zet zijn eerste stapjes, niemand kijkt er van op. Tschüss baby Maxie en we gaan weer op pad. We lopen verder langs de rivier en de zon breekt zo nu en dan door. Er zijn prachtige uitzichten met veel watervallen. Echt een wunderschöne route. We eten een broodje op het eerste bankje wat we zien, op een soort uitzichtpunt. Een perfecte plek. Komen dan vlak langs de rivier waar Rixt haar gezicht afspoelt met ijskoud water.

Na de Hütte met de Nepalese vlaggetjes lopen we over een vlakte. Daarna een stevige steile klim met onderweg nog schapen naar onze overnachtingsplek de KnorrHütte waar we om 3 uur aankomen. 

We slapen 2 en 3 hoog in een lager vol met bedden. We moeten onze slippers aan en belanden in de stube. Hier is nog een tafeltje voor ons vrij, waar we onze eerste klimdag vieren met halve liters.

Je kan kiezen uit een halve liter of een liter bier. Het is er warm, druk en gezellig. Iedereen schuift bij iedereen aan totdat het helemaal vol zit. Om 6 uur komt het 3 gangen diner. Helemaal gezellig is de 9 jarige Lucas die bij ons aan de tafel komt omdat hij alles wil weten over Rixt haar ringen. Later op de avond horen we een moeder in paniek zoeken naar haar kind, gelukkig wist Rixt dat het om Lucas ging die verstopt zat in het Waschraum. Na het douchen nog weer even naar de stube, waar om half tien de laatste ronde is. Slapen is wennen op de grote hoogte. En van uitslapen is geen sprake want van 6:30 tot 7:30 is het ontbijt. 
 

Om 8 uur vertrek met lichte sneeuw, zeer ongebruikelijk in de zomer. Het blijkt ook vannacht flink gesneeuwd te hebben want de dunne laag wordt steeds dikker bij het stijgen. We belanden al vrij snel achter Lucas en zijn familie en besluiten niet te haasten en achter hen te blijven.

Lukas heeft een prima tempo maar bij de toename van de sneeuw, steile stukken en soms snijdende sneeuwwinden beginnen de 2 broers soms te huilen. Ze vinden het geen leuke tocht meer. Op een gegeven moment zijn de sporen van de voorgangers weggesneeuwd en gaan Rixt en ik voorop.

Het is nu echt speuren naar het pad en sporen. Dan doemt er plots een skistation op, waar we koers naar zetten. Het gezin besluit om daar te stoppen en wenst ons succes voor het laatste stuk. Lukas zegt nog wel tegen Rixt  “Ich habe große Angst gehabt”. Rixt neemt met een high five afscheid van de leuke knul. Wat nu te doen, we hebben de afslag naar de Zugspitze gemist en zouden een stukje terug moeten gaan . Maar het ziet er bar uit. Ik ontmoet in het skistation Jennie (ook al gezien in de Knorrhutte) en die wil met haar man en nog 3 Duitsers naar de top gaan. Wij kunnen en gaan ook mee, nog een reep en dan de sneeuw in. Het eerste stukje valt nog mee, door de sneeuwwinden heen zien we nog wat borden. Nog 1,5 uur naar de Zugspitze, dat is nog een heel eind.

Al vrij snel is er geen pad meer te zien en klauteren we door de sneeuw naar boven. Het lijkt en voelt als een film van een beklimming naar de Mt Everest. Als ik achterom kijk ik zie niets meer, zelfs nauwelijks nog sporen. Kan je nog wel terug? Na enige tijd zitten we vast, er is nu geen enkel spoor van een pad meer te vinden. Dan schreeuwt iemand die Holländer heeft een kaart! Volgens mijn telefoon blijken we er naast te zitten maar in de buurt. De man van Jennie gaat alleen nog een stuk door maar de rest twijfelt om te volgen. We besluiten te keren, er is alleen nog maar sneeuw en wind om ons heen. Glijdend naar beneden en daar geven we elkaar allemaal een high five. Rixt krijgt zelfs een knuffel van Jennie en blijkt nu ook große angst gehabt te hebben.

We hebben het geprobeerd maar soms moet je stoppen voor het fout gaat. In het skistation met de gondel toch de top van de Zugspitze bereikt. Het skistation op de top is een enorm complex waar we met zijn allen koffie drinken en taart eten. Vlak er naast zit ook het topje van de Zugspitze (2962 meter) die is afgesloten. We blijken zelf nog tot ruim 2600 m te zijn gekomen. Daarna met de gondel naar de Eibsee en met de bus terug naar de camping. De volgende ochtend om 7 uur (het is nu prachtig helder weer) teruggereden ( uitzicht op de top van de Zugspitze) naar huis en om 6 uur gearriveerd. Een erg voorspoedige terugreis.