29 juli 1993

Wat langer geslapen omdat we gisteravond zijn doorgezakt in de ‘only place open late in Ubud’. Arak gedronken en vreselijk melig geworden. Opeens werd mijn naam geroepen en zagen we Carolien van de Keniareis. Wat een toeval weer. Leuk even bijgepraat. Om 12 uur thuis. Op ons balkon worden we tot stilte gemaand door onze Nederlandse buurman die vertelt dat het “al hallef één is”. Nu worden we nog meliger. Vanmorgen zit buurman ook weer op z’n terras en negeren we elkaar. Heerlijk ontbijt met ei en fruitsalad. We vertrekken om 10 uur en zien vlak buiten Ubud prachtige sawa’s. In Gianyer kunnen we de weefwerkshop niet vinden en rijden we door richting Padangbai. Vlak daarvoor aan de kust zien we prachtig geklede mensen langskomen. Er blijkt een ceremonie gaande te zijn op het strand. Mensen bidden en gooien dan allemaal offers in zee. Van zeer veel kleine kussentjes tot aan levende eenden. Alles wat waarde heeft wordt er zo snel mogelijk weer uitgehaald door Indonesiërs in onderbroekjes die er duidelijk niet bij horen. Maar niemand vindt dit erg.

Om 12 uur in Padangbai, vinden een eenvoudige kamer en naar het strand. Op 15 min lopen, maar wij gaan natuurlijk met de auto, ligt een prachtig strandje. Er staan enorme golven en het wordt vloed. Soms komt er een roller over het hele strand en moeten we snel onze spullen naar achteren slepen. Spectaculair hoe de golven op de rotsen slaan. Alles wordt aan land gespoeld, van kleine visjes tot aan hele rotsblokken toe. In de loop van de middag moeten wij weg omdat er geen strand meer over is. Voor ons hotel is dan nog wel strand waar we nog even zitten. Inmiddels heeft Ingeborg, een Nederlandse studente zich bij ons gevoegd. Ze nodigt zichzelf ook uit om met ons te gaan eten. Ze is wel leuk maar niet zo en daarom houden we de boot goed af wanneer ze tot 2 maal toe vraagt of ze niet met ons mee kan. Het eten in een klein restaurantje aan zee is heel lekker en daarna drinken we thee en eten we koekjes in een ander tentje.