11 maart 1994

Vandaag is misschien de Ramadan afgelopen, misschien ook niet. Hangt van de maan af ofzo, helemaal duidelijk is het ons niet. We vertrekken om kwart voor 8 naar het busstation. Enige onduidelijkheid, maar na een tijdje kunnen we toch met een busje mee tot de afslag naar Rum. Jelle maakt nog een hele mooie foto (hopen we) van opa met kleinzoon (3 jaar) beiden met grote rode Arafatshawl. Het busje dumpt ons om 9.15 uur ergens langs de desert highway. Het weer is aardig. We hebben ontzettende mazzel, na 5 minuten krijgen we al een lift van 3 aardige Italianen in een overvolle huurauto. Heel erg bedankt. Om half elf zijn we er en huren een tent voor de nacht bij het Tourist Rest House. De tent is zeer ruim en heeft goede matrassen. Lunch ingepakt en op pad! Het waait flink en dat heeft als voordeel dat de wolken steeds weer voor de zon vandaan worden geblazen. We lopen door de Wadi Rum (de enorm brede droge rivierbedding) naar het Zuiden. Veel toeristen in jeeps. We komen bij Laurence Well (uit de film) en klimmen een stukje omhoog om te lunchen. Heel mooi uitzicht. Een vlak landschap, waar overal rotsen loodrecht uit omhoog reizen. Fascinerende grillige vormen, vele soorten steen in even zovele kleuren.

Mooi dus. Ook de woestijn zelf is mooi; groen. Overal kleine paarse, gele, witte bloemetjes in het zand. Later zien we zelfs ook nog flinke paddestoelen. Ook veel vogels. We proberen hier en daar een weg tussen de rotsen te vinden; maar veel inhammen lopen dood. Oriënteren valt niet mee. Om 4 uur ontdekken we dat we niet meer weten waar we zijn. Shit! Ook begint het te regenen! Het kompas is onze laatste redding. Terwijl we naar het westen en dan naar het zuiden willen, dwingen de rotsen ons steeds verder noord. Het is niet meer leuk. We worden steeds natter en het wordt donker. Twee uur lang snel gelopen en dan hebben we toch de draai gemaakt. Maar wat regent het nu hard! Dan verschijnt een witte pick-up uit het niets. Een bedoeïn die ons meeneemt naar zijn tentenkamp! Behaaglijk zitten we even later in een afgeschermd gedeelte van de grote tent rond het vuur. Met twee jonge mannen, veel kinderen en een oude vrouw. Communicatie is moeilijk maar gastvrij zijn ze wel! We krijgen koffie, thee, verse geitenmelk en eten mee van het ‘bedoeïenenbrood’ een kleffe massa in een grote schaal, waar iedereen met z’n hand in graait.

Foto’s gemaakt en ons boek getoond. Mohammed en Mohammed beweren dat ze de man van de foto in Rum kennen. Later komt een oudere man thuis. Van teruglopen naar Rum wil hij niets weten. Hij brengt ons met de auto. Gelukkig maar want het is ver, donker en nat. Een zeer hobbelige rit. We geven hem 1 JD voor de benzine die hij eerst 2 keer weigert hoewel de bedoeïenen ons ook onderdak voor de nacht aanboden zijn we toch blij weer ‘thuis’ te zijn. Stel je voor dat we echt verdwaald waren en in de woestijn moesten slapen! Nog wat brood gegeten en om 8 uur gaan slapen.