17 januari 1994

Voordat we om 1 uur in het ziekenhuis moeten zijn, gaan we naar de Pakistan Ambassade. Dit is te belopen. We worden te woord gestaan door een man die beweert dat wij hier, zonder vliegticket naar Pakistan, geen visum kunnen krijgen. Na veel praten van onze kant (we blijven kalm!) belooft hij het aan de counsellor voor te leggen en moeten wij om 3 uur terug komen. Dan gaan we nog even terug naar de kamer. Het is alweer zeer warm. We zweten in Colombo meer dan we tijden hebben gedaan. Om 11 uur zijn we bij onze dokter, we hoeven maar heel even te wachten. Hij richt zich alleen tot mij: How is he feeling today? Als het verband eraf is, is hij verrukt (en wij ook). De wond zit bijna dicht! We maken van de gelegenheid gebruik om ons even te wegen: 72 en 61 kg. Dikker geworden dus. Buiten lopen we in zeer goede stemming (Jelle is ontslagen van verdere doktersbehandeling) verder richting winkelcentrum. De stemming wordt flink bedorven als we langs een groepje spelende jochies lopen die vervelende opmerkingen maken en één gooit zelfs een steen tegen mijn hoofd. Woedend gaan we ze achterna, maar ze rennen keihard weg. In de buurt is een school maar de meester zegt dat het niet ’zijn’ kinderen zijn. Gelukkig hebben de eikeltjes hun tassen laten liggen dus we nemen er twee mee naar de goede school (de weg gewezen door een hele horde kids van de andere school). We spreken daar de hoofdmeester en zeggen dat we het echt niet normaal vinden om stenen tegen iemands hoofd te gooien en hopen dat hij de jongens aan de hand van de tassen kan opsporen en straffen. Als dat is afgehandeld gaan we naar Liberty Plaza, een groot winkelcentrum. Jelle koopt een bloesje, we eten een broodje en een cola en doen boodschappen voor vanavond. Om 3 uur zijn we weer bij de ambassade. We begrijpen nu pas dat we een soort sollicitatiegesprek met de big boss moeten voeren en dat hij dan beslist of wij zijn land mogen bezoeken. We voelen ons als bij de hoofmeester in het kamertje, maar het gesprek verloopt relaxed. Morgen om 3 uur is het visum klaar. Op de kamer horen we het nieuws en gaan later met de bus naar de stad om mama te bellen. Dit gaat weer goed, ze is aan het pakken. Ze lijken wel zenuwachtig te zijn! Geen idee dat het hier zo warm is, in Lauwersoog sneeuwt het. Als we teruglopen begint het hier te regenen en even later te hozen. Bovendien stap ik ook nog in een put waarbij ik mijn knie beschadig. Jelle haalt nog snel wat melk, brood en curd en dit eten we op met een blikje vis, salade en mango.