19 april 1994

’s Morgens vroeg vertrokken naar het Sumelaklooster. We komen met de bus tot Maçka maar moeten dan nog 16 km lopen/liften. Dit gaat echter boven verwachting. Eerst een lift met een personenauto, dan achterin een lage vrachtauto naar de steenfabriek en tenslotte ook nog tot 2 keer toe een stukje meegereden met vissers die het steeds wat verder op de rivier proberen. Tussendoor moesten we ook steeds stukken lopen, maar dat gaf niks, want de omgeving is heel mooi en om 10 uur zijn we toch bij de ingang. Men wil ons geen studentenkaartjes verkopen, de 1e keer hier. Dan nog een hele klim (zweten) en we zijn er. Waar? Bij de grootste teleurstelling uit onze reis? Het klooster wordt gerestaureerd, het grootste deel is afgesloten en wat er wel is stelt niets voor. Hierboven ontmoeten we 22 studenten van de lerarenopleiding aardrijkskunde uit Rotterdam! Heel leuk. Stoutmoedig vragen we weer beneden meteen maar of we een stukje mee terug kunnen rijden. Dat mag en ze moeten ook naar Trabzon. We zijn echte mazzelaars, vooral als we ook nog de nieuwe VN en Elsevier krijgen. Leuk gepraat onderweg en we krijgen nog een lesje over basalt en hazelnootbomen, landbouw en de stedenbouw langs de Zwarte Zee op de koop toe. Natuurlijk luistert verder niemand naar de docent. Na de lunch in Trabzon nemen we afscheid van onze nieuwe vrienden, halen de rugzakken uit ons ‘bordeel’ en kunnen direct instappen in de bus naar Çaykara die om 2 uur vertrekt.Om half 4 zijn we er dan en moeten tot 5 uur wachten op een busje naar Özongul. Een ex-werknemer uit Duitsland helpt ons op weg en betaalt ons drankje. De weg is verder niet geasfalteerd en hobbelt enorm. Ook stijgen we flink tot 1135 meter. Özongul is een klein dorp aan een meertje waar 1 pension en 1 motel zouden zijn. Bij het motel kunnen we het niet eens worden over de prijs, maar inmiddels is er nog één. Toerisme is de boomingbusiness hier, er wordt ook overal gebouwd. Ons motel is een groot houten gebouw

waarin we een keurig kamertje met balkon en badkamer krijgen. Schone lakens, handdoeken, wc-papier en zeep; ongekende luxe in Turkije tot dusver. Inclusief ontbijt 12 piek. We lopen terug langs het meer om in het dorp wat te eten. Er is alleen nog soep, maar voor ‘thuis’ nemen we brood en chocopasta mee. Lekker op de kamer gelezen en gegeten.