23 juni 1993

We zijn vandaag Sumatra verder ingereisd en hebben kennis gemaakt met de Bataks, heel andere mensen dan de supervriendelijke die we totnogtoe hadden ontmoet. Eerst per bus naar Kabanjahe overgestapt richting Sipiso-Piso watervallen. Hiervoor moeten we eerst nog wel enkele kilometers lopen en de busjes die langsrijden willen ons niet meenemen, zeggen dat ze niet naar de falls gaan. Dit klopt inderdaad, maar ze rijden er wel op 100 meter langs!! De waterval is niet spectaculair, het uitzicht over het meer wel erg mooi. Terug kunnen we op het dak van een bemo. Doodeng! Direct overstappen op een overvolle bus naar Siantar. Zelfs ik pas niet tussen de bankjes. Later krijgen we de beste plaatsen, op de achterbank. In Siantar is het een gekkenhuis, iedereen wil wat van ons en wil wat aan ons verdienen. Voor 30.000 mogen we met een AC-bus naar Sibolga. Nee dank u. Voor 18.000 samen dan in een klein busje. De rugzakken liggen los bovenop. Dan is het opeens 18.000 per persoon. Toch maar niet. Ondertussen enorm veel geschreeuw over en weer. Door een officieel uitziende mevrouw worden we uit de menigte verlost en het busstation ingebracht. Helaas weet zij ook van niets. Dan maar met de bus naar Parapat, zien we daar wel verder. In de bus enorm geruzie tussen passagiers en de busboys die schor van het schreeuwen zijn wat een agressief volkje. Lange rit naar Parapat waar we om 6 uur aankomen en niet meer verder kunnen. Parapat is een leuk stadje aan het meer. We verblijven in een losmen aan de terminal en gaan uit eten in de stad die druk versierd wordt omdat er morgen een Batak-festival plaatsvindt. In de restaurants is echter nergens een kip te bekennen. We eten bij een Chinees, nadat we eerst bij een ander restaurant waren, helemaal alleen met 6 man personeel om ons heen die naast de tafel blijven staan en een kapstok ophalen, waar ze ons rugzakje aan ophangen. Toen we vervolgens de prijslijst zagen, zijn we er maar uitgelopen. Geslapen in een losmen aan de terminal.