14 maart 1994

Om half 8 luisteren we eerst in bed naar de wereldomroep. Wel leuk die ochtenduitzendingen. Koss is wereldkampioen, dat blijft toch weer het meeste bij. Brood gekocht, verder is alles nog dicht. Om 9 uur stukje gelopen en dan bus naar Shuneh genomen, op weg naar de dode zee. Het weer klaart enigszins op onderweg, maar niet voldoende. In Shuneh een 2e minibus waarin we twee landgenoten ontmoeten, Cees en Ans; óudere jongeren ‘(van resp. 55 en minstens 35). Hij is wat typisch, zij heel gewoon leuk. Om 11 uur bereiken we een zwaar bewolkt ‘resort’ aan de dode zee.

Voor 1 JD mogen we het terrein van het resthouse op dit is inclusief verkleden, douchen èn zwemmen, aldus de portier. Hoewel het niet zo aanlokt gaan we er toch maar in. Het water is eigenlijk niet koud, wel zijn er hoge golven. Het drijven is grappig, proberen te zwemmen nog grappiger. Cees doet niet mee aan dit soort toeristische attracties. Later wordt het wel druk met Jordaanse dagjesmensen en Jelle heeft sjans met zeer modern geklede, mooie meiden. We moeten uiteraard op de foto. Om 2 uur zou er een bus terug zijn. We krijgen nog thee van een Palestijn, die zeker geen geld wil. Als er om half 3 nog geen bus is houdt de portier een vrachtauto aan die ons mee kan nemen naar Shuneh. De chauffeur vraagt of we mee willen tot Irbid, maar wij zeggen: nee, we moeten naar Amman. Na 5 minuten rijden koopt de chauffeur 4 blikjes drinken en 4 pakjes koek voor ons! Nou ja zeg. Dan blijken ze ons ook nog helemaal naar Amman te brengen, terwijl ze de hele andere kant op moesten! Is dit aardig of niet? Het is geweldig. Shukran, shukran. Shoarma gegeten en lekker bij de kachel gezeten.