6 januari 1994

Om 5 uur opgestaan en om 5.15 uur uitgecheckt. Madurai is al wakker, volop leven op straat en de kleine koffieshopjes zijn al open. Op het station een uurtje in de waiting-room doorgebracht en toen naar de trein die best vol is. Toch vinden we een goed plaatsje en dat mag ook wel want deze trein is met 47 rp per persoon erg ‘duur’. Binnen de beloofde 2 uur zijn we in Trichy! Bagage inde cloakroom gedumpt. Het lijkt wel een leuke stad, erg ruim alles. In een typisch Indisch tentje eten we een typisch westers ontbijt: omelet en toast. Lekker! De man achter de kassa in het tentje vertelt waar we welke bus vinden naar de tempel. En hij doet dat voor de verandering duidelijk, eenduidig en vriendelijk! De bus komt ook nog net aanrijden en we stappen later voor het Srirangamtempelcomplex uit. De eerste gopuram (entree-toren) is enorm groot en gekleurd. Hij is dan ook pas uit 1980. Later moeten de schoenen uit (ze proberen ons hier de dubbele prijs te vragen) en probeert een gids zich aan ons op te dringen. Op zijn advies gaan we op het view-point; helemaal niet hoog, nauwelijks uitzicht en het kost 2 rp. Je ziet hier alleen westerse toeristen. Als we de gids hebben afgeschud bekijken we het complex verder. Heel leuk is hier, net als gisteren, dat deze tempel nog volop gebruikt wordt. Het stikt er dus van de winkeltjes, handlezers, pelgrims en alles is te koop, van kinderspeelgoed tot offerandes als kokosnoot en bloemen.

Verder valt de tempel zwaar tegen: alles wat binnen is is alleen voor hindoe’s, verder zijn er alleen wat muren en zuilen en we vinden het een zooitje. Nee, de tempels in Tamil Nadu kunnen ons niet echt bekoren en we geloven niet dat het aan ons ligt. We praten nog met een priester van 76 die hier al 58 jaar zegt te werken. Hij zegt dat we niets missen omdat we niet naar binnen mogen; daar liggen alleen wat goden te slapen en mensen geven kokosnoten. Een leuke man die toch niet voor de gezelligheid met ons kwam praten. Hij wil geld en geen ‘change’ svp, maar 10 rupee voor een meal. Ik geef hem er 2 en hij zegt dan maar een kop koffie te nemen en zal voor mij bidden. Met dezelfde bus gaan we ook weer terug over de rivier naar de Rock Fort Temple. Hier in de buurt nemen we eerst een thali en beklimmen dan de rots waarop de tempel (alleen voor hindoe’s ) ligt. De beklimming gaat binnendoor langs diverse trappen en het uitzicht daarna is leuk, niet spectaculair. Ze willen hier, als overal, 10 rupee voor een camera en we zijn blij dat niet betaald te hebben want er valt niets te fotograferen. Om 3 uur zijn we weer terug op het station waar om 3.15 uur de trein naar Thanjavur vertrekt. Nog even paniek, want we hadden eerst verstaan 3.50 uur. We zitten per ongeluk eerste klas maar we blijven zitten omdat er toch nooit iemand kaartjes controleert. Vooral veel meer ruimte hier. Om half 5 zijn we er. Druk stadje. We lopen eerst naar de Tourist Bungalow, waar we om 6 uur een kamer kunnen krijgen. Gaan dan eerst maar op zoek naar wc-papier wat niet meevalt in T.N. maar we vinden het. Na een drankje kunnen we in de kamer. We gaan vrijwel direct weer weg, naar de dokter. Jelle heeft namelijk een ontsteking in z’n hand nu al bijna week en van een heel klein plekje is het een hele dikke bult geworden. In de wachtkamer (afscheiding van board) zitten nog 2 mannen die opspringen en Good evening Sir zeggen als de jonge dokter arriveert. Hij stuurt ons door naar een private hospital, hij is alleen voor consulting. In het ziekenhuis een joviale dokter die het plekje openmaakt en verbindt. Hij zegt dat het waarschijnlijk een schelpje was en schrijft antibiotica, pijnstillers en een tetanusinjectie voor. Daarvoor koop ik ook een wegwerpnaald bij het medical shopje op de hoek. Alles is natuurlijk weer belachelijk goedkoop, zelfs het honorarium van de dokter bedraagt maar 25 rupee. Met een interessant wit verband om Jelle’s hand verlaten we het ziekenhuis. Nu maar hopen dat het snel opknapt. ‘s Avonds zijn er geen meals verkrijgbaar hier alleen tiffin. Dus we nemen wat dosa en tot slot een potje koffie in ons hotel.