15 februari 1994

Bij het wastafeltje in de kamer gewassen. IJskoud, maar zo besparen we toch een rijksdaalder! We hebben lekker geslapen in het grote zachte bed. Wel vroeg wakker, jetlag? Ontbijt van kaas, brood en yoghurt. Om 9.15 uur gaan we samen met een andere Nederlander naar het Ministry of the Interior (What’s in a name?), waar je een permit voor de Westbank (=Israël) kunt halen. Dit kost een dag en een postzegel van 100 fils. Daarna lopen we naar het Department of Foreigners en Borders voor een visumverlenging. Dit gebouw staat aan een lange straat vol officiële gebouwen en soldaten. Zonder slag of stoot krijgen we er 3 maanden bij. Terug in het centrum wisselen we geld tegen een hele goede koers. Dan willen we eindelijk wel eens een echt broodje shoarma. Dit is echter nergens te krijgen. De ramadan heeft toch wel gevolgen. Iemand vertelde ons ook dat voor het begin van de vastenmaand (12 februari) iedereen op straat liep te vreten. Nu helemaal niemand. Wij doen dan maar boodschappen en eten lunch in ons hotel. Voor onze begrippen is dit een duur onderkomen, maar wel ideaal, gezellige woonkamer met kachel ’s avonds, goede kamers, boeken vol tips over Syrië en de Westbank. ’s Middags bezoeken we het Romeinse theater. We lopen dan door een winkelstraat. Dis is echt het Midden-Oosten. Veel kruiden en noten te koop, het ruikt zeer exotisch. Er wordt druk eten ingeslagen voor het eetfestijn als de zon eindelijk onder is. We worden bij een bakker binnen genodigd om het proces te aanschouwen. Aardige mensen dus. We raken niet uitgepraat over de verschillen met India. Op straat zitten geen bedelaars, lopen geen koeien en staat niemand te pissen. Het amfitheater is mooi geïntegreerd met een modern parkje en groot plein. Opvallend is hoe nieuw deze stad is. Vanaf de bovenste zitplaatsen hebben we een mooi uitzicht over het uitgestrekte, heuvelachtige Amman. Overal dezelfde blokachtige bebouwing. Hier zitten we rustig wat kaarten te schrijven als er een fluitsignaal gaat. Iedereen (=wij en wat locals) moet het theater uit. Wat blijkt nu? Er komt een groep toeristen binnen. Nou dan blijven wij ook gewoon. Na afloop vinden we dan toch ons broodje warm vlees. Heerlijk, maar je voelt je toch wat lullig om zo in het openbaar te eten. We gaan dan naar een heuveltop waarop zich ook Romeinse overblijfselen bevinden die nog steeds opgegraven worden. Hier vandaan heb je echt een prachtig uitzicht, onder andere over het amfitheater. Als we terugkomen is net de zon onder en zien we iedereen eten en drinken. Het was prachtig zonnig weer vandaag, maar nu wordt het snel fris. Later op de avond gaan we uit eten. Jelle heeft kip met friet en salade, ik rijst en een stoofschotel. Prijzig en zeker niet echt lekker.