Dag 36 Gurtnellen-Willer - Airolo (23 juni)

Krijg bij het ontbijt ook nog weer een enorme lunch mee van Anja. Beiden runnen het hotel uitstekend, maar het is wel hard werken. De route naar Andermatt is mooi en goed te doen. Ga dan bij de vvv vragen naar een stempel en die hebben ze. Mevrouw vertelt ook dat de wandelpaden boven de 1.800 meter nog niet zijn vrijgemaakt (niet normaal het was erg koud in mei) en dat de ronde van Zwitserland de top van de Gotthard passeert. Ze heeft ook een overzicht met de verwachte tijdschema’s op de pas, ongeveer om 3 uur. Dat lijkt mij super, want ik heb inmiddels duizenden uren op de tv naar wielrennen gekeken, vanaf Zoetemelk, Knetemann en Raas, maar het nog nooit live gezien. Een beetje triest. Het begin van de Gotthardpas is prima te doen, maar op een gegeven moment ga ik een brug over. Na een tijd blijkt dat ik nu aan de verkeerde kant ben, de app geeft aan dat ik verderop weer op de route kan aansluiten. Helaas is het niet de meest gebruikte route dus hard gaat het niet. Als ik er bijna ben blijkt dat van de brug het brugdek mist. Dus weer terug, heen en weer toch ruim 4 km. Deze aktie past ook slecht in het tijdschema van de Ronde van Zwitserland. Ik moet nu helemaal flink doorpezen en het is pittig. Wel prachtig over oude steile paden, een aantal mountainbikers halen mij nauwelijks in. Het laatste stuk loop ik steeds meer in de sneeuw, totdat ik echt in complete sneeuw/ijs-massa's beland, de paden zijn weg. Ik voel mij nu een klein beetje als Hannibal Barkas bij het oversteken van de Alpen. Ik kom nauwelijks meer vooruit, maar weet echter een weg te bereiken. Deze is geheel leeg, ik zit op het wielrenparcours en kom alleen 2 politieauto’s tegen met knipperende zwaailichten, die tegen mij toeteren. Bizar. Ik kom nog langs een sneeuwrand waar Steven Kruijswijk nog steeds iedere nacht van wakker wordt (live gezien, niet in een lullige samenvatting). Flink door lopend sta ik plots op het hoogste punt van de Gotthard (voor de hardloopgroep heb ik de snelheid en de stijgingen/dalingen bijgevoegd, geen Sneek gelopen maar toch). Politieagent zegt dat het nog 5 minuten duurt en ik gooi mijn rugzak op de enorme rots op het hoogste punt en klim er zelf ook op. Eerste rang zit ik te kijken, echt kippenvel. Er is nauwelijks sprake van een peloton, het is zeker wat steil (zie video voor de beelden). Daarna naar het “touristdorpje” waar ik het Gotthardmuseum bezoek en het is tijd voor het 3e ijsje van de trip (een callipso), dat moet ik gaan inhalen in Italië. Dan naar Airolo, enorm steile paadjes die de haarspeldbochten afsnijden. Mijn souplesse is ook een beetje weg. Hier had ik niet omhoog willen gaan. Zak onderweg nog met een schoen tot mijn sok in de modder. Maar dan gebeurt het, een Marmot!! Niet te geloven volgens verhalen is dit zo uniek dat ik mijn reis nu wel kan stoppen, het is af. Later zie ik er nog vier, waarvan ik 1 bijna op zijn staart sta, dus ik ga toch maar door. Kom uiteindelijk na zevenen aan en ben vertrokken voor achten, maar zeker de mooiste wandeldag tot nu toe.

Het is wel even wennen in Airolo, iedereen praat Italiaans, doet druk en anders, mensen zingen en dansen op het balkon met harde muziek. Ik heb nu al heimwee naar de Duitssprekende gebieden, echt een cultuurshock. 

Vandaag 43 km